Πάντοτε με πιάνουν οι παραξενιές μου όταν έχουμε Ινδιάνικο Καλοκαίρι (οι ζεστές μέρες του φθινοπώρου). Το έχω ξαναπροσέξει. Ολόκληρος ο οργανισμός μου αισθάνεται εξαπατημένος. Ακριβώς την εποχή που το σώμα αρχίζει να ερωτεύεται τα ιπτάμενα χρυσά φύλλα της Οξιάς. Τη μυρωδιά του καμμένου ξύλου. Το Ινδιάνικο Καλοκαίρι εκμηδενίζει την άγρια σαγήνη του Φθινοπώρου.
Δεν γουστάρω τέτοιες μέρες να σηκώνομαι και να βγάζω το πουκάμισο. Θέλω πολλές ζεστές κουβέρτες στρωμμένες η μια πάνω απ' την άλλη και φωτιά. Κόκκινο μάτι φωτιάς. Και σκυλιά. Και κρύες κρύες νύχτες.
4 σχόλια:
έτσι όπως το περιγράφεις δεν ακούγεται άσχημο(ίσα ίσα...ζεστό και ερωτικό μου φαντάζει)
σ'αυτές τις συνθήκες,καλώς να'ρθει,
αν και ποτέ δεν λέω όχι σε μια ακόμη ηλιόλουστη μέρα την ώρα που ηχεί στ'αυτιά μου ο καλπασμός του χειμώνα...
σε φιλώ
Noμίζω ότι ο καιρός σου κάνει το χατίρι...ας απολαύσουμε αυτές τις ηλιόλουστες μέρες πριν να έρθουν οι κρύες κρύες νύχτες μαζί με τον καβαλάρη χειμώνα...
Κι εγώ σε φιλώ
ελληνικά υπεροχα βουνά ..
Πράγματι υπέροχα!
Την καλημέρα μου Μαρία!
Δημοσίευση σχολίου