μη φοβηθείς με τ` αερόστατο της φυσαλίδας ν` αναδύεσαι με το δάκρυ του σύννεφου αργά στη γη να καταβαίνεις όλα τα κάμνει η θέση η σειρά το πόσο ξιπόλητα έχεις τα πέλματα ανάμεσα στους ροδαμούς στους αλύπητους κάκτους
κι εμείς που πιστεύουμε πως έχει χερούλι η χαρά για τους άλλους ανοίγουμε την πόρτα η ξένη η δική μας αναμμένη χαρά η αγάπη
2 σχόλια:
και να σκεφτείς πώς βούλιαξαν
πατούσες όνειρα τόσων στιγμών
πέρα βαθιά
κόκκινα κίτρινα βαρκάκια
στην άγκυρα γαντζώθηκαν
σημαδούρα να βρίσκει η χαρά
μα για την ώρα
μόνο θολό ασπασμό του κύματος
διανυκτερεύει η ψυχή μου
αρχίζει να σε ανεβάζει η λέξη
υπέργεια ανώγεια
μη φοβηθείς
με τ` αερόστατο της φυσαλίδας ν` αναδύεσαι
με το δάκρυ του σύννεφου αργά στη γη να καταβαίνεις
όλα τα κάμνει η θέση η σειρά
το πόσο ξιπόλητα έχεις τα πέλματα ανάμεσα στους ροδαμούς στους αλύπητους κάκτους
κι εμείς που πιστεύουμε πως έχει χερούλι η χαρά για τους άλλους ανοίγουμε την πόρτα
η ξένη η δική μας αναμμένη χαρά
η αγάπη
Δημοσίευση σχολίου