εκεί στο τρέμισμα της κόρης στις χαρακιές της πονεμένης πέτρας στην κίνηση την παλίδρομη του στοιχειωμένου υγρού εκεί που βράχοιματώνουν αιώνια παλεύοντας διεκδικώντας όχι που η ερημιά του κόσμου σε κάθε σκαλοπάτι γράφεται εκεί με γυμνωμένη την ψυχή σε τέσσερις τοίχους ανέμους εκεί με ουρσνό υπόστεγο λιμάνι
Δέσποινα, που ο βωμός σου υψώνεται στον κάβο, Δεήσου για όλους όσους γυρίζουν με καράβια, κείνους Που τα ψάρια είναι η δουλειά τους, και κείνους Που ασχολούνται με κάθε επιτρεπόμενη συναλλαγή Και κείνους που τις κατευθύνουν.
Ξαναπές μια προσευχή ακόμα Για τις γυναίκες που είδανε τους γιούς ή τους άντρες τους Να σαλπάρουν, και να μη ξαναγυρνούν: Figlia del tuo figlio, Βασίλισσα των Ουρανών.
Δεήσου ακόμα και γι'αυτούς που με καράβια γύριζαν, Και το ταξίδι τους τελέψανε στην αμμουδιά, στης θάλασσας τα χείλη Είτε μέσα στο σκοτεινό λαρύγγι που δε θα τους απορρίψει Είτε εκεί όπου να τους φτάσει δε μπορεί ο αχός της θαλασσινής καμπάνας Του παντοτινού εσπερινού.
6 σχόλια:
εκεί
στο τρέμισμα της κόρης
στις χαρακιές της πονεμένης πέτρας
στην κίνηση την παλίδρομη
του στοιχειωμένου υγρού
εκεί
που βράχοιματώνουν
αιώνια παλεύοντας διεκδικώντας όχι
που η ερημιά του κόσμου
σε κάθε σκαλοπάτι γράφεται
εκεί
με γυμνωμένη την ψυχή
σε τέσσερις τοίχους ανέμους
εκεί
με ουρσνό υπόστεγο λιμάνι
εκεί θα με βρεις...
με ουρανό υπόστεγο
απάνεμο λιμάνι
εκεί θα με βρεις...
καλύτερο έτσι,Σχοινοβάτη;
Πώς τα βράχια να ακουμπήσω
με χέρια ποια
θερίζοντας ηλιοτρόπια τα 'καψα
κάτω από έναν Βανγκ Γκογκ
Λέω ν' αφήσω το λιμάνι
σε γλαροπούλια που αράζουνε φτερά
στη νύχτα πουμπροστά μου είναι
λέω, να τ' αφήσω
Α, και τις πέτρες
να στοιβάξω μια πάνω στην άλλη
κι ύστερα δίπλα σου να σταθώ
με τα μάτια σε διαστολή αγρύπνιας
βυζαίνοντας ένα νέγρο ουρανό
Δέσποινα, που ο βωμός σου υψώνεται στον κάβο,
Δεήσου για όλους όσους γυρίζουν με καράβια, κείνους
Που τα ψάρια είναι η δουλειά τους, και κείνους
Που ασχολούνται με κάθε επιτρεπόμενη συναλλαγή
Και κείνους που τις κατευθύνουν.
Ξαναπές μια προσευχή ακόμα
Για τις γυναίκες που είδανε τους γιούς ή τους άντρες τους
Να σαλπάρουν, και να μη ξαναγυρνούν:
Figlia del tuo figlio,
Βασίλισσα των Ουρανών.
Δεήσου ακόμα και γι'αυτούς που με καράβια γύριζαν,
Και το ταξίδι τους τελέψανε στην αμμουδιά, στης θάλασσας τα χείλη
Είτε μέσα στο σκοτεινό λαρύγγι που δε θα τους απορρίψει
Είτε εκεί όπου να τους φτάσει δε μπορεί ο αχός της θαλασσινής καμπάνας
Του παντοτινού εσπερινού.
ΔΕΗΣΙΣ
Η θάλασσα στα βάθη της πηρ' έναν ναύτη.-
Η μάνα του, ανήξερη, πηαίνει κι ανάφτει
στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και να'ν'καλοί καιροί-
και όλο προς τον άνεμο στήνει τ' αυτί.
Αλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,
η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θα' λθει πια ο υιός που περιμένει.
[4, 1898]
Κ.Π.Καβάφης
ΑΠΛΑ.....ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ...
Δημοσίευση σχολίου